На ночлеге

(А. Катиков - Л. Гениуш)

Вецер хвалі ўперад гоне, вербы гне,
ходзяць спутаныя коні ў тумане.
Буланыя мае коні
капытамі ціха звоняць
ў сэрца мне.

Доўга, доўга ноччу цуднай я не спаў —
аганёк на полі блудны вандраваў...
Доўга песня салаўіна
не сціхала срэдзь галінаў,
сярод траў.

Доўга, доўга чуў дзявочы з вёсак спеў,
аж пакуль рагаты месяц не самлеў...
Пакуль хлопцы не паснулі,
агонь ветры не раздулі,
аж згарэў.

Ноч была — як быццам казка сіняя...
Пакуль зоры не пагаслі, думаў я,
што, чым зоры праз галіны —
чараўней глядзіць дзяўчына,
ой, мая!..

Ходзяць коні, ходзяць ў раннім тумане...
Ўстануць хлопцы ды дахаты пажанем.
Вецер хвалі ўперад гоне,
яны роднай песняй звоняць
ў сэрца мне...